Gunnen, maar niet beter dan zij?

Gunnen de mensen om je heen je echt het beste, ook als je verder komt dan zij? Of gunnen ze het je alleen zolang het niet beter is dan wat zij hebben?

Het is een vraag die ik mezelf vaker ben gaan stellen. Want soms hoor ik woorden van steun, maar voel ik onder de oppervlakte iets anders. Soms is het subtiel. Je vertelt enthousiast iets over een stap die je hebt gezet. Er wordt gelachen, er valt een stilte of iemand maakt een grapje dat nét niet fijn voelt. En ineens voel je: mijn geluk wordt niet helemaal meegevierd. Alsof er van succes of geluk maar een beperkte voorraad is, en als ik straal er voor de ander minder licht overblijft..

En eerlijk: dat schuurt. Want hoe vrij ben je nog in je groei, als je steeds rekening houdt met wie er kleiner naast je zou kunnen voelen?

Daarom geloof ik dat het zo belangrijk is om jezelf af te vragen:

• Wie in mijn leven maakt me écht groter?

• Bij wie voel ik ruimte om te groeien zonder dat het een bedreiging is?

• En waar merk ik dat steun eigenlijk voorwaardelijk is?

In mijn wereld wil ik mensen om me heen die het mooiste in me naar boven halen, zonder vergelijking of competitie. Want daar zit echte vrijheid.